اختلالات لگن

دررفتگی مفصل ران (هیپ)

مفصل ران از کنار هم قرار گرفتن دو استخوان درست شده است. در قسمت بالا، یک حفره یا کاسه که به آن استابولوم (Acetabulum) میگویند و در قسمت پایین یک گوی یا کره که در درون کاسه قرار گرفته و به آن سر استخوان ران میگویند.

دررفتگی مفصل ران یا دررفتگی هیپ که گاهی به آن دررفتگی لگن هم میگویند، به وضعیتی اطلاق می شود که در آن سر استخوان ران از حفره استابولوم (که جزئی از لگن است) خارج شده است.

در حین در رفتگی لگن، سر استخوان ران ممکن است به جلو (قدام) یا پشت (خلف) حفره استابولوم جابجا شده و تغییر مکان دهد. در ۹۰ درصد مواقع سر استخوان ران به پشت حفره استابولوم میرود که به آن در رفتگی پشتی یا در رفتگی خلفی مفصل ران میگویند.

برای خارج شدن سر استخوان ران از درون حفره استابولوم نیروی زیادی لازم است. بنابراین دررفتگی لگن بر اثر ضربات بسیار شدید به اندام تحتانی مانند سقوط از ارتفاع یا تصادفات اتومبیل ایجاد شده و در جوانان بیشتر دیده میشود.

انواع دررفتگی‌های مفصل لگن

دررفتگی مادرزادیم مفصل ران :

دررفتگی مادرزادی مفصل لگن به دلیل دیسپلازی سر استخوان ران و یا حفره‌ی استابولوم ایجاد می‌شود.

•  در نوزادان تازه متولدشده دیده می‌شود
•  در دختران شایع است
•  تشخیص به موقع برای انجام درمان محافظه کارانه به همراه چند هفته ترکشن اهمیت زیادی دارد.
• راه رفتن اردک وار: اگر دررفتگی دوجانبه‌ی مفصل ران درمان نشود، زمانی که کودک شروع به راه رفتن می‌کند نحوه‌ی راه رفتن او همانند اردک خواهد بود. راه رفتن یک طرفه نیز در صورت عدم درمان موجب لنگیدن خواهد شد.

دررفتگی اکتسابی مفصل ران :

• دررفتگی قدامی: ۸ درصد از انواع دررفتگی‌های مفصل ران را دررفتگی‌های قدامی تشکیل می‌دهند. دررفتگی قدامی می‌تواند منجر به آسیب ‌دیدن اعصاب و شریانات جلوی ران بشود. پارگی سرخرگ جلوی ران می‌تواند باعث خونریزی شدید و هماتوم در جلوی مفصل ران شود. هماتوم شدید و فشار بر روی عصب ران می‌تواند منجر به احساس درد شدید در ناحیه‌ی لگن گردد.
• دررفتگی خلفی: نود درصد از دررفتگی‌ها را شامل شده و معمولاً باعث آسیب به عصب سیاتیک و درد شدید در ناحیه‌ی لگن می‌شود.
• دررفتگی مرکزی: دررفتگی مرکزی عارضه‌ای نادر است. این عارضه معمولاً با شکستگی استابولوم همراه بوده و نیاز به عمل جراحی دارد.
• دررفتگی‌های مکرر: باعث آسیب به رباط‌ها می‌شوند.

برای مشورت با فیزیوتراپیست برای درمان دررفتگی مفصل ران و اختلالات لگن با روش های فیزیوتراپی مناسب با کلینیک فیزیوتراپی کمیل تماس بگیرید.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

تلفن: 09160664176

علائم دررفتگی لگن :

مهمترین علائمی که بعد از دررفتگی مفصل ران یا هیپ بدنیال ضربه ایجاد میشود درد مفصل ران، تغییر شکل در وضعیت اندام تحتانی و عدم توانایی حرکت دادن پا، ضعف عضلانی و آسیب احتمالی عصب سیاتیک است. همچنین ممکن است همراه با دررفتگی مفصل، شکستگی استخوان ران هم ایجاد شده باشد.

درد لگن :

مهمترین علامت دررفتگی مفصل ران درد لگن است. بدنبال این دررفتگی، ناحیه لگن بیمار بشدت دردناک بوده و وی قادر به حرکت دادن مفصل و حرکت دادن ران خود نیست. اگر هم کسی بخواهد ران بیمار را حرکت بدهد بیمار بشدت مقاومت کرده و از درد زیاد شکایت میکند.

تغییر وضعیت پا :

در در رفتگی خلفی لگن، ران بیمار در وضعیت خاصی قرار گرفته است به طوری که ران طرف مبتلا به جلو آمده و به ران طرف دیگر نزدیک میشود و کل اندام تحتانی به داخل چرخش پیدا میکند.

همچنین کل اندام تحتانی حدود ۳-۲ سانتیمتر کوتاه تر میشود بطوریکه میبینیم پاشنه پای مبتلا بالاتر از پاشنه پای سالم قرار گرفته است.

در در رفتگی قدامی لگن، مفصل ران در حالت باز و چرخش خارجی قرار گرفته و ران طرف آسیب دیده از ران سالم دور میشود.

شکستگی تنه استخوان ران :

اگر بیماری که دچار در رفتگی مفصل ران شده آسیب های دیگری در نقاط دیگر بدن داشته باشد ( مثلا شکستگی تنه ران هم داشته باشد) ممکن است دررفتگی از نظر پنهان مانده و تشخیص داده نشود.

علت اینست که تغییر وضعیت پا که معمولا در هنگام در رفتگی لگن در اندام تحتانی بوجود میاید، به علت شکسته شدن استخوان ران دیگر دیده نمیشود. از طرف دیگر درد شدید بیمار ممکن است به حساب شکستگی ران گذاشته شود.

آسیب عصب سیاتیک :

عصب سیاتیک بسیار نزدیک و درست در پشت مفصل ران قرار دارد و در تعدادی از کسانی که در رفتگی خلفی یا پشتی لگن دارند سر استخوان ران بدنبال بیرون آمدن از حفره استابولوم به عصب سیاتیک فشار وارد میکند.

این فشار در ده درصد کسانی که دچار دررفتگی مفصل شده اند موجب آسیب به عصب سیاتیک و بروز علائم فلجی در آن میشود. پس معاینه عصب سیاتیک در هر کسی که دچار این نوع در رفتگی شده مهم بوده و باید به دقت انجام شود.

علل در رفتگی مفصل ران :

• ضربات بسیار شدید: سوانحی مانند تصادف اتومبیل و یا سقوط از ارتفاع میتوانند موجب پاره شدن کپسول و رباط های اطراف مفصل لگن و در رفتگی آن شود.
  

  شایعترین علت دررفتگی خلفی این مفصل، تصادف اتومبیل است. مکانیسم دررفتگی معمولا به این صورت است که اتومبیل در حال حرکت به شدت از جلو به مانعی برخورد کرده و متوقف میشود. بدنبال برخورد، سرنشین جلوی اتومبیل با سرعت به طرف جلو پرتاب شده و با برخورد زانوی وی به داشبورد اتومبیل، نیروی زیادی به زانو و در امتداد استخوان ران به آن وارد میشود که موجب میگردد سر استخوان ران به پشت حرکت کرده و از مفصل خارج شود.

•  

  

•  دررفتگی مادرزادی لگن: این دررفتگی از بدو تولد وجود دارد که معمولا به علت تشکیل ناقص حفره استابولوم ایجاد میشود. در رفتگی مادرزادی سر استخوان ران بیماری است که اگر زود تشخیص داده شود میتواند به راحتی درمان شود و در صورت تاخیر در تشخیص و درمان عوارض و معلولیت های جدی برای بیمار بوجود آورد که تا آخر عمر با وی خواهد بود. در زمان جنینی ممکن است حفره ی استابولوم گودی و شیب کافی را نداشته باشد و نتواند سر استخوان ران را به درستی در خود جای دهد. سر استخوان ران از حفره استابولوم خارج شده و در بیرون آن باقی میماند.
•  

• عفونت مفصل لگن: در عفونت مفصل لگن، حجم مایع مفصلی بشدت افزایش میاید. این افزایش حجم میتواند موجب افزایش فشار داخل مفصل و اتساع آن شود و بدنبال آن مفصل ران میتواند دچار دررفتگی شود. عفونت های مفصلی جزو اورژانس های اورتوپدی بوده و باید بسرعت درمان شوند.
• بیماری های عصبی عضلانی: بعضی بیماری های اعصاب مرکزی و یا محیطی میتوانند موجب فلج بعضی عضلات ناحیه لگن شوند. تعدادی از بیماری های عضلانی هم میتوانند این مشکل را بوجود آورند. این وضعیت میتواند موجب عدم تعادل و عدم هماهنگی در قدرت عضلات اطراف مفصل ران و لگن شود. در این حالت بر اثر نیروهای نامتقارنی که به مفصل ران وارد میشود ممکن است در رفتگی در مفصل ایجاد شود. این وضعیت بیشتر در کودکان دیده میشود .

این مرکز با استفاده از پیشرفته ترین دستگاه ها و بهترین متد های درمانی روز دنیا تلاش خواهد کرد، بهبودی تان را به شما بازگرداند.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

تشخیص در رفتگی مفصل ران :

تشخیص قطعی دررفتگی لگن یا دررفتگی هیپ توسط عکسبرداری ساده ار ناحیه لگن است. در رادیوگرافی دیده میشود که سر استخوان ران از درون حفره استابولوم خارج شده است.

در مواردی که پزشک معالج به وجود شکستگی های همراه با دررفتگی شک کند ممکن است نیاز به بررسی های تصویربرداری بیشتری مانند سی تی اسکن هم وجود داشته باشد.

 درمان دررفتگی مفصل لگن

دررفتگی لگن باید بلافاصله درمان شود. از تلاش برای حرکت دادن پا و لگن به منظور جا انداختن آن جدا خودداری کنید. طی درمان دررفتگی لگن ،لگن دررفته در جای خود قرار داده می شود، این کار در اتاق عمل و تحت بی هوشی عمومی انجام می شود. تنها در مواردی که لگن دچار شکستگی شده است، به عمل جراحی نیاز است.
پس از عمل جا انداختن مفصل لگن، فیزیوتراپی بسیار حیاتی می باشد. جلسات هفتگی فیزیوتراپی باید پس از جا انداختن دررفتگی لگن هرچه سریع تر آغاز شود تا حرکت لگن بازیابی شود و از خشکی آن جلوگیری شود.

معمولاً حدود دو تا سه ماه طول می‌‌کشد تا در رفتگی لگن به طور کامل بهبود پیدا کند. در صورتی که آسیب‌ دیدگی‌های دیگری نیز وجود داشته باشد زمان لازم برای ترمیم و بازسازی طولانی تر خواهد شد. معمولاً در دوران بهبود انجام جلسات فیزیوتراپی توصیه می‌شود تا فرایند بهبود تسریع شود. پزشک یک برنامه درمانی بسیار خوب را به شما توصیه می‌کند تا با سرعت هر چه بیشتر بهبود پیدا کنید. اکثر افرادی که دچار در رفتگی لگن می‌شوند به فیزیوتراپی نیاز دارند تا پس از عمل توانایی عملکردی آنها بهبود پیدا کند.

درمان از طریق فیزیوتراپی

معمولاً حدود دو تا سه ماه طول می‌‌کشد تا در رفتگی لگن به طور کامل بهبود پیدا کند. در صورتی که آسیب‌ دیدگی‌های دیگری نیز وجود داشته باشد زمان لازم برای ترمیم و بازسازی طولانی تر خواهد شد. معمولاً در دوران بهبود انجام جلسات فیزیوتراپی توصیه می‌شود تا فرایند بهبود تسریع شود. پزشک یک برنامه درمانی بسیار خوب را به شما توصیه می‌کند تا با سرعت هر چه بیشتر بهبود پیدا کنید. اکثر افرادی که دچار در رفتگی لگن می‌شوند به فیزیوتراپی نیاز دارند تا پس از عمل توانایی عملکردی آنها بهبود پیدا کند.

فیزیوتراپ از روش های مختلفی برای کاهش درد و ورم و نیز تحریک عضلات به منظور آماده کردن فرد برای توانبخشی استفاده می کند. روش های رایج فیزیوتراپی دررفتگی لگن شامل موارد زیر است:

• اولتراسوند
• الکتروتراپی توسط دستگاه TENS
• لیزر درمانی
• شاک ویو تراپی
• کمپرس سرد و گرم
• درمان های دستی و ماساژ

انجام دادن تمرینات ورزشی سبک بهبود توانایی حرکت لگن و دامنه حرکات آن کمک می‌‌کند. در این مرحله از درمان شناسایی هرگونه ضعف عضلانی و کار کردن با آنها کاملاً ضروری است. گاهی اوقات پزشک به بیمارانی که دچار در رفتگی لگن هستند توصیه می‌‌کند که قبل از عمل جراحی به متخصص فیزیوتراپی مراجعه کنند. متخصص فیزیوتراپی تمرینات را به بیمار یاد می‌دهد که باعث می‌شود فرایند جراحی و توان‌بخشی به خوبی قابل تحمل باشد. انجام دادن حرکات تکراری از قبیل دوچرخه سواری و شنا به بهبود مفصل لگن و تقویت آن کمک می‌کند. هرچه مفصل و نقاط اطراف آن قبل از عمل قوی تر باشند توان‌بخشی راحت تر سپری خواهد شد. این دوران یک زمان ایده ‌آل برای بیمار است تا به استفاده از واکر یا عصا عادت کند و درمانگر به او یاد می‌‌دهد که در هفته‌های پس از عمل چه اتفاقی رخ خواهد داد. درمان این اختلال به سن بیمار بستگی دارد اما هدف از درمان این است که از قرار گرفتن مفصل لگن در جای اصلی خود اطمینان حاصل شود. در برخی از بیماران بسیار جوان لگن آنها گچ گرفته می‌‌شود یا از آتل استفاده می‌‌شود تا لگن به جای بهتری برگردد. این افراد معمولاً زمانی که تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند که بزرگتر شده باشند و به این ترتیب آنها به یک بار دیگر گچ گرفتن لگن نیاز خواهند داشت. پس از شروع برنامه توان‌بخشی متخصص فیزیوتراپی به بیمار برای تقویت عضلات او کمک خواهد کرد زیرا عضلات اطراف لگن نقش ضربه گیر را برای لگن ایفا می‌کنند. همچنین ممکن است پزشک برنامه ورزشی را به منظور کاهش وزن برای شما طراحی کند تا وزن اضافی شما از بین برود زیرا اضافه وزن و چاقی باعث می‌شود به مفصل لگن فشار وارد شود و شما دچار درد بیشتری شوید. فیزیوتراپی می‌تواند باعث افزایش قدرت انعطاف پذیری و تقویت نقاط اطراف مفصل لگن شود و به بدن شما یاد می‌دهد چگونه به اصلاح حالت خود بپردازد تا فشار کمتری به آن وارد گردد.

برای دریافت مشاوره فیزیوتراپی درباره راه های درمان دررفتگی مفصل ران و اختلالات لگن و انتخاب بهترین روش درمان با ما تماس بگیرید.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

تلفن :09160664176

آرتروز

آرتریت به معنای التهاب مفصل است. این بیماری موجب درد و التهاب در مفاصل بدن، مانند زانو و لگن می‌شود. آرتریت داری انواع مختلفی می‌باشد، اما شایع‌ترین نوع آرتریت، آرتروز یا ساییدگی مفاصل می‌باشد. آرتروز مفاصل به عنوان آرتروز فرسایشی یا آرتروز مرتبط با سن، نیز شناخته می‌شود. با بالا رفتن سن افراد، احتمال بروز آرتروز مفاصل نیز بیشتر می‌شود.

آرتروز مفصل لگن در بین جمعیت بالای 50 سال حدود 55 شیوع دارد و اغلب دردهای ناحیه لگن که در سر استخوان ران احساس می شود ، درد مربوط به دیسک کمر ، تنگی کانال نخاع ، آرتروز کمر و دردهای سیاتیک می باشد. اما آرتروز مفصل لگن بسیار ناتوان کننده و درد آور می باشد.

بیمارانی که به آرتروز لگن مبتلا می‌شوند، گاهی در راه رفتن دچار مشکل می‌شوند. ممکن است تشخیص آرتروز لگن در ابتدا کمی ‌مشکل باشد، چرا که ممکن است درد در نواحی مختلف دیگری غیر از لگن بروز کند؛ از جمله در باسن، کشاله‌ی ‌ران، پشت‌ ران و زانو‌ها. ممکن است در مواردی درد ناشی از آرتروز لگن بسیار تیز و تیرکشنده باشد و در مواردی دیگر این درد مبهم باشد و شخص در مفصل لگن و ران خود احساس خشکی کند.

علائم آرتروز لگن :

شایعترین علامت آرتروز لگن  درد کشاله ران در قسمت جلو ران می باشد ولی بعد از آن بیمار ممکن است از درد  مفصل ران با لگن و درد ناحیه باسن شاکی باشد. درد آرتروز لگن معمولا به قسمت داخلی و به سمت  زانوها انتشار پیدا می کند.راه رفتن بیماران دارای آرتروز لگن و مفصل ران نوع خاصی است که به آن را رفتن آنتالژیک می گویند. زمان ایستادن بر روی پای دردناک کم می شود و چرخش لگن در راه رفتن کم می شود.

برخی از شایع ترین علائم آرتروز لگن :

• احساس خشکی مفصل لگن در هنگام بیدار شدن از خواب.
• خشکی مفصل لگن بعد از نشستن برای مدت طولانی.
• هرگونه درد، تورم و حساسیت به لمس در ناحیه مفصل لگن و ران.
• شنیدن صدای تق‌تق از مفصل یا لگن یا احساس ساییده شدن یا شنیدن صدای قیژقیژ از داخل مفصل لگن.
• عدم توانایی حرکت دادن مفصل لگن برای انجام فعالیت‌های روزمره مانند پوشیدن جوراب.

برای مشورت با فیزیوتراپیست برای درمان آرتروز لگن و اختلالات لگن با روش های فیزیوتراپی مناسب با کلینیک فیزیوتراپی کمیل تماس بگیرید.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

تلفن: 09160664176

علت ایجاد آرتروز لگن

مهمترین عللی که موجب بروز آرتروز لگن میشوند عبارتند از:

دیسپلازی مفصل ران :

در دیسپلازی مفصل ران که بیشتر در زنان دیده میشود حفره استابولوم گودی کافی را نداشته و نمیتواند بطور کامل در بالای سر استخوان ران قرار گرفته و آنرا بپوشاند.نتیجه اینست که انتقال و توزیع نیروی وزن در مفصل ران به درستی صورت نمیگیرد. به بعضی از قسمت های غضروف استابولوم فشار بیش از حد وارد میشود . در نتیجه مفصل ران دچار تخریب و ساییدگی و آرتروز میشود.

ایمپینجمنت :

در این بیماری مادرزادی به علت تغییر شکل هایی که در شکل استخوان مفصل ران ایجاد شده است، سر و گردن استخوان ران در موقع حرکت کردن در داخل حفره استابولوم، به لبه آن گیر میکند و این روند در دراز مدت موجب وارد آمدن فشارهای زیاد به مفصل میشود. نتیجه آن بروز آرتروز لگن و استئوآرتریت است.

نکروز یا سیاه شدن سر استخوان ران :

سر استخوان ران بدنبال نکروز و سیاه شدن بتدریج نرم شده و قدرت و سفتی خود را از دست میدهد. این استخوان نرم شده زیر فشار وزن تنه که در هنگام راه رفتن به آن وارد میشود بتدریج تغییر شکل میدهد.بدنبال این تغییر شکل، هماهنگی و یکنواختی که بین سر استخوان ران و حفره استابولوم وجود دارد از بین رفته و بر اثر سایش این دو استخوان بر روی هم، ساییدگی یا آرتروز لگن و مفصل ران بوجود میاید.

بد جوش خوردن شکستگی های استابولوم یا سر استخوان ران :

شکستگی های استابولوم و شکستگی های سر استخوان ران جزء دسته کلی به نام شکستگی های لگن هستند.بد جوش خوردن شکستگی های استابولوم و یا سر استخوان ران موجب میشود سطح صاف و یکنواخت بین حفره استابولوم و سر استخوان ران از بین برود و سایش این دو سطح ناهموار در بلند مدت موجب ساییدگی و بروز آرتروز لگن و مفصل ران میگردد.

آسیب به غضروف مفصل ران بدنبال ضربه :

بدنبال ضربات شدیدی ( مانند سقوط از ارتفاع یا تصادف وسایل نقلیه) که به مفصل ران وارد میشود ممکن است حتی بدون اینکه شکستگی در مفصل ایجاد شده باشد غضروف سر استخوان ران یا غضروف حفره استابولوم آسیب ببیند.آسیب این غضروف سطح صاف و لغزنده بین دو استخوان را از بین برده و بر اثر سایش مکرر سطوح مفصلی، در بلند مدت ساییدگی یا آرتروز لگن ایجاد میشود.

عفونت های مفصل ران :

عفونت های مفصل ران میتواند موجب از بین رفتن غضروف سر استخوان ران یا غضروف حفره استابولوم شود. با از بین رفتن غضروف مفصلی ساییدگی و آرتروز لگن ایجاد میشود.

تشخیص آرتروز لگن :

هیچ گونه تست خاص و جداگانه‌ای برای تشخیص قطعی آرتروز لگن وجود ندارد، اما این عارضه معمولا در تصاویر رادیوگرافی قابل رویت است. در این تصاویر معمولا مفصل لگن حالت غیرعادی دارد، اندازه مفصل کاهش یافته است و زائده‌های استخوانی خارج از محدوده طبیعی مفصل شکل گرفته‌اند. با مشاهده علائم آرتروز لگن، پزشک از شما شرح‌حالی می‌گیرد و درباره سوابق پزشکی شما سوال می‌کند و همچنین شما را معاینه فیزیکی می‌کند. در طی معاینه فیزیکی، پزشک نحوه عملکرد مفصل لگن و وجود هرگونه محدودیت حرکتی در این مفصل را بررسی می‌کند.

این مرکز با استفاده از پیشرفته ترین دستگاه ها و بهترین متد های درمانی روز دنیا تلاش خواهد کرد، بهبودی تان را به شما بازگرداند.

فیزیوتراپیست میثم طالب

 درمان آرتروز لگن :

سه جنبه اصلی درمان آرتروز لگن :

• دارو ها
• جراحی
• فیزیوتراپی

اگرچه تغییر مفصل ران (لگن) نشأت گرفته از ابتلا به آرتروز برگشت‌پذیر نیست، اما پیشرفت بیماری را می‌توان آهسته کرد. اصلی‌ترین درمان این عارضه فیزیوتراپی است که با هدف کاهش بار تحمیل شونده بر مفصل‌های ران (لگن)، کاهش التهاب و افزایش قدرت عضلانی و دامنه حرکتی انجام می‌شود. درمان‌های پزشکی، مانند تجویز دارو، تزریق و جراحی، نیز در موارد متوسط تا شدید آرتروز لگن کاربرد دارد.

عامل‌های سبک زندگی و تعادل ضروری بین میزان فعالیت و استراحت در یک برنامه درمانی مناسب در نظر گرفته می‌شود. هر چه درمان سریع‌تر آغاز شود، بهتر می‌توان سلامت مفصل را حفظ نمود.

درمان از طریق فیزیوتراپی

متخصص فیزیوتراپی برنامه درمانی را با هدف کاهش درد، افزایش دامنه حرکتی و انعطاف پذیری، بهبود پایداری عضله‌های مرکزی، بازیابی استقامت و قدرت عضلانی و بهبود شرایط کلی بیمار مبتلا به آرتروز لگن طراحی می‌کند. اصلاح الگوی راه رفتن، افزایش سرعت بیمار، امکان ایجاد فاصله بیشتر بین پاها، بهبود توانایی بالا و پایین رفتن بدون درد از پله‌ها و کنترل بهتر تغییر حالت از نشسته به ایستاده از دیگر اهداف عملکردی فیزیوتراپی به شمار می‌رود.

اهداف فوق برای آرتروز لگن غالباً از طریق تلفیقی از آموزش، روش‌های درمان با دست (منوال تراپی) و تمرین و حرکت‌های اصلاحی برآورده می‌شود. برنامه تمرینی غالباً بیشترین کارایی را برای بهبود عملکرد جسمی و کاهش درد دارد. متخصص فیزیوتراپی به پشتوانه دانش و مهارت بسیار بالای خود برنامه تمرین روزانه مفیدی را با قابلیت اجرا در خانه یا باشگاه محل تدوین می‌کند. ضمناً اگر بیمار مبتلا به  آرتروز لگن از شنا کردن لذت می‌برد، می‌تواند این موضوع را با متخصص فیزیوتراپی در میان بگذارد، چرا که تمرین‌های آبی روش بسیار مؤثری برای درمان آرتروز لگن محسوب می‌شود.

انجام دادن تمرینات ورزشی سبک بهبود توانایی حرکت لگن و دامنه حرکات آن کمک می‌‌کند. در این مرحله از درمان شناسایی هرگونه ضعف عضلانی و کار کردن با آنها کاملاً ضروری است. گاهی اوقات پزشک به بیمارانی که دچار در رفتگی لگن هستند توصیه می‌‌کند که قبل از عمل جراحی به متخصص فیزیوتراپی مراجعه کنند. متخصص فیزیوتراپی تمرینات را به بیمار یاد می‌دهد که باعث می‌شود فرایند جراحی و توان‌بخشی به خوبی قابل تحمل باشد. انجام دادن حرکات تکراری از قبیل دوچرخه سواری و شنا به بهبود مفصل لگن و تقویت آن کمک می‌کند. هرچه مفصل و نقاط اطراف آن قبل از عمل قوی تر باشند توان‌بخشی راحت تر سپری خواهد شد. این دوران یک زمان ایده ‌آل برای بیمار است تا به استفاده از واکر یا عصا عادت کند و درمانگر به او یاد می‌‌دهد که در هفته‌های پس از عمل چه اتفاقی رخ خواهد داد. درمان این اختلال به سن بیمار بستگی دارد اما هدف از درمان این است که از قرار گرفتن مفصل لگن در جای اصلی خود اطمینان حاصل شود. در برخی از بیماران بسیار جوان لگن آنها گچ گرفته می‌‌شود یا از آتل استفاده می‌‌شود تا لگن به جای بهتری برگردد. این افراد معمولاً زمانی که تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند که بزرگتر شده باشند و به این ترتیب آنها به یک بار دیگر گچ گرفتن لگن نیاز خواهند داشت. پس از شروع برنامه توان‌بخشی متخصص فیزیوتراپی به بیمار برای تقویت عضلات او کمک خواهد کرد زیرا عضلات اطراف لگن نقش ضربه گیر را برای لگن ایفا می‌کنند. همچنین ممکن است پزشک برنامه ورزشی را به منظور کاهش وزن برای شما طراحی کند تا وزن اضافی شما از بین برود زیرا اضافه وزن و چاقی باعث می‌شود به مفصل لگن فشار وارد شود و شما دچار درد بیشتری شوید. فیزیوتراپی می‌تواند باعث افزایش قدرت انعطاف پذیری و تقویت نقاط اطراف مفصل لگن شود و به بدن شما یاد می‌دهد چگونه به اصلاح حالت خود بپردازد تا فشار کمتری به آن وارد گردد.

دیگر درمان‌های موجود فیزیوتراپی که ممکن است برای برخی بیماران مبتلا به بیماری التهابی مفصل ران (لگن) مفید باشند، عبارت اند از:

طب سوزنی، ماساژ، گرم کردن عضله‌های اطراف لگن، یخ، تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (TENS)، پوشیدن کفش مناسب و حمایت کننده و یا استفاده از وسایل کمکی راه رفتن مانند عصا یا چوب زیر بغل.

یکی از راه‌های پیشگیری از آرتروز لگن ، داشتن وزن سالم و حفظ آن است. علاوه بر این، لازم است به طور منظم ورزش کنید. ورزش کردن موجب قوی شدن عضلات اطراف مفصل لگن می‌شود. قوی کردن این عضلات از فرسایش غضروف درون مفصل جلوگیری می‌کند.

تمرینات کششی، تقویتی و پایدار کننده‌ای برای درد آرتروز لگن :

تمرین‌های زیر برای کشش، تقویت و پایداری ساختارهایی که از لگن شما حمایت می‌کنند، طراحی‌شده‌اند. باید بدانید که در صورت درد و ناراحتی در هنگام انجام این تمرینات، کشش را بیش از حد انجام ندهید. طبیعی است که بعد از انجام تمرین، احساس دردی در عضلات داشته باشید، اما در صورت درد مفاصل بیش از چند روز طول بکشد، باید تمرین را متوقف کرده و از پزشک خود مشاوره بگیرید.

اگر عمل تعویض مفصل لگن انجام داده‌اید، احتمالاً به شما توصیه می‌شود که در شش هفته اول کمی استراحت کنید و به خود فشار زیادی وارد نکنید. از فیزیوتراپیست خود بپرسید که چه تمریناتی را برای شروع توصیه می‌کند و چگونه باید آن‌ها را انجام داد.

ممکن است در طول یا بعد از ورزش کمی احساس ناراحتی کنید، اما باید طی 24 ساعت برطرف شود. نباید احساس دردی داشته باشید. اگر احساس درد ناگهانی دارید، ورزش را متوقف کنید و با پزشک خود صحبت کنید.

خم کردن مفصل لگن (تمرین تقویت کننده) 

روی سطح مخصوص تمرینات بایستید و در یک نقطه درجا بزنید به طوری که زانوهایتان یکی بعد از دیگری تا سطح سینه‌تان بالا بیایند. رانتان را تا بالاتر از 90 درجه بالا نیاورید.

کشیدن لگن (حرکت تقویتی) 

یک پایتان را به عقب ببرید در حالی که زانو صاف است. باسنتان را محکم فشرده کنید و برای پنج ثانیه نگه دارید. به جلو خم نشوید. برای تکیه گاه می‌توانید به یک صندلی یا یک سطح موردنظر برای تمرینتان تکیه دهید.

ابداکسیون با دور کردن لگن (حرکت کششی)

پای خود را از پهلو بلند کنید، مراقب باشید که پا را به سمت بیرون نچرخانید. به مدت پنج ثانیه نگه دارید و آن را به آرامی برگردانید، و بدن خود را به طور صاف و مستقیم نگه دارید. برای تکیه گاه، می‌توانید روی یک صندلی یا سطح کار تکیه دهید.

زدن پاشنه به باسن (حرکت تقویت کننده)

زانوی خود را خم کنید تا جایی که پاشنه پا را به سمت باسن خود بکشید. زانوهای باید در یک خط باشند و کشکک زانو رو به زمین باشد.

مینی اسکات (حرکت تقویت کننده)

اسکات بزنید، تا حدی که زانوهایتان درست در بالای انگشتان پایتان قرار بگیرند. اگر می‌توانید برای پنج شماره نگه دارید. در صورت نیاز می‌توانید به یک سطح مخصوص تمرین تکیه دهید.

تمرین قوس کوتاه برای عضلات چهار سر (تقویت کننده) 

یک حوله را رول کنید و آن را زیر زانوی خود قرار دهید. قسمت پشت ران خود را روی حوله نگه دارید و زانوی خود را صاف کنید تا پایتان از کف زمین بلند شود. پنج ثانیه نگه دارید و سپس به آرامی پایین بیاورید.

تمرین عضلات چهار سر (تقویت کننده) 

انگشتان پا و مچ پا را به سمت خود بکشید، در حالی که پای خود را صاف نگه داشته اید و زانوی خود را محکم به سمت زمین فشار می‌دهید. شما باید سفتی جلوی پا را حس کنید. پنج ثانیه نگه دارید و استراحت کنید. اگر فکر می‌کنید این کار با حالت نشسته راحت‌تر است، می‌توانید برای این تمرین، از حالت نشسته نیز استفاده کنید.

تمرین شکم (کششی/پایدارکننده)

به پشت دراز بکشید و زانوهایتان را خم کنید. دستان خود را زیر قسمت گودی پشت خود قرار دهید و نافتان را به سمت پایین بکشید. این حالت را برای 20 ثانیه نگه دارید.

حرکت پل

به پشت دراز بکشید و زانوهایتان را خم کنید و کف پاهایتان صاف روی زمین باشد. لگن خود را بالا بکشید و قسمت پایین کمر را از کف زمین جدا کنید. این موقعیت را به مدت پنج ثانیه نگه دارید و سپس به آرامی پایین بیاورید.

بالا کشیدن زانو 

به پشت دراز بکشید. یکی از زانوها را بگیرید و بکشید و پای دیگر را صاف و مستقیم نگه دارید. و سپس زانوی دیگر را. حرکت را تا جایی که احساس کشش می‌کنید انجام دهید، حدود 10 ثانیه نگه دارید و استراحت کنید. این حرکت را 5 تا 10 بار تکرار کنید. اگر این تمرین برایتان مشکل است، سعی کنید ابتدا پاشنه خود را در امتداد زمین به سمت پایین خود بکشید و هنگامی که کمی راحت‌تر شدید، سعی کنید زانوی خود را بالاتر ببرید.

روتیشن(چرخش) لگن به بیرون

بنشینید و زانوهایتان را خم کرده و کف پاها را به هم برسانید. در صورت لزوم با استفاده از دستان زانوها را به سمت پایین فشار دهید. به روشی دیگر، می‌توانید روی پشت خود دراز بکشید و زانوها را از هم  دور کنید، در حالی که کف پاهایتان به هم چسبیده باشد. حرکت را تا جایی که احساس کشش می‌کنید انجام دهید، حدود 10 ثانیه نگه دارید و استراحت کنید. 5تا 10 بار آن را تکرار کنید.

برای دریافت مشاوره فیزیوتراپی درباره راه های درمان آرتروز لگن و اختلالات لگن و انتخاب بهترین روش درمان با ما تماس بگیرید.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

تلفن :09160664176

پوکی استخوان (Osteoporosis)

پوکی استخوان (Osteoporosis) بیماری شایعی است که باعث ضعیف شدن استخوان ها شده و خطر شکستگی استخوان ها را افزایش می دهد. زمانیکه شما دچار پوکی استخوان هستید، با افتادن های عادی و یا ضربه های معمولی و یا در مراحل شدید حتی با یک سرفه ممکن است استخوان های شما بشکند. شکستگی های مربوط به پوکی استخوان، معمولا در لگن، مچ دست و ستون فقرات رخ می دهد.استخوان بافتی زنده در بدن بوده که دائما جذب و جایگزین می شود. پوکی استخوان، زمانی رخ می دهد که تولید استخوان های جدید با مرگ استخوان های قدیمی برابر نمی باشد.

پوکی استخوان باعث ضعف و شکننده شدن استخوان‌ها می‌شود. فشارهایی که در حالت عادی باعث آسیب استخوان نمی‌شود در پوکی استخوان می‌تواند آسیب رسان باشد. زمین خوردن و حتی فشارهای خفیف مانند خم شدن بیش از حد استخوان یا سرفه می‌تواند باعث شکستگی شود. شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان ممکن است به شکل ترک خوردگی (مانند شکستگی مفصل ران) یا به شکل فروپاشی بر اثر فشار (مانند شکستگی فشاری مهره‌های ستون فقرات) باشد. اگرچه شکستگی مربوط به پوکی استخوان در هر استخوانی می‌تواند رخ دهد اما ستون فقرات، مفصل لگن، دنده‌ها و مچ دست قسمت‌های مستعد و شایع شکستگی هستند، برخی از این شکستگی‌ها می‌توانند عواقب جدی در پی داشته باشند.

پوکی استخوان، در زنان و مردان و همه نژادهای مختلف انسان ها را رخ میدهد با اینحال افراد سفید پوست و زنان آسیایی (بخصوص زنان بعد از سن یائسگی) در خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری می باشند. داروها، رژیم غذایی سالم و ورزش می توانند در پیشگیری و درمان این بیماری کمک نمایند.

علائم پوکی استخوان :

پوکی استخوان معمولا در مراحل اولیه علامت خاصی ندارد و علایم آن کم کم یعد از اینکه بیماری پیشرفت کرد خود را نشان می دهند، بعضی از علائم شایع شامل:

• درد مفاصل
• مشکل در ایستادن
• مشکل در راست نشستن
• کوتاه شدن قد در گذر زمان
• آسان شکستگی استخوان با ضربات کم شدت

هرچند پوکی استخوان، بخودی خود دردناک نبوده، اما شکستن استخوان در اثر پوکی استخوان دردناک می باشد، معمول ترین شکستگی استخوان در این بیماری شکستن استخوان های ستون فقرات می باشد.

برای مشورت با فیزیوتراپیست برای درمان پوکی استخوان با روش های فیزیوتراپی مناسب با کلینیک فیزیوتراپی کمیل تماس بگیرید.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

تلفن: 09160664176

عوامل موثر در ابتلا به پوکی استخوان :

ساختمان استخوان، حاصل تعادل بین تجزیه‌ی استخوان‌های قدیمی و ساخت استخوان‌های جدید است. در جوانی استخوان‌ها سریع‌تر ساخته می‌شوند و با افزایش سن این سرعت کاهش می‌یابد. احتمال ابتلا به پوکی استخوان به میزان توده‌ی استخوانی که در جوانی ذخیره کرده اید بستگی دارد، به عبارت دیگر هرچه در جوانی بیشتر توده‌ی استخوانی ذخیره کرده باشید، با افزایش سن کمتر دچار پوکی استخوان می‌شوید. برخی از عوامل موثر در ابتلا به این بیماری قابل اصلاح هستند، اما از برخی دیگر نمی‌توان اجتناب کرد.

عوامل خطر غیر قابل اصلاح :

• سن:  خطر پوکی استخوان بعد از ۳۰ سالگی و به ویژه بعد از یائسگی افزایش می‌یابد.
• کاهش سطح هورمون‌های جنسی: تحقیقات نشان می‌دهند کاهش سطح استروژن، تشکیل و تولید استخوان را مختل می‌کند. استروژن در حفظ تراکم استخوان در زنان اهمیت دارد. طی ۵ تا ۱۰ سال اول پس از یائسگی، زنان سالیانه ۲ تا ۴ درصد از تراکم استخوانی را از دست می‌دهند.
• جنس: زنان بیشتر از مردان به پوکی استخوان مبتلا می‌شوند.
• نژاد: نژاد سفیدپوستان و آسیایی بیشتر از سایر قومیت‌ها در معرض ابتلا به پوکی استخوان هستند.
• ساختار استخوان: قد بلند (بیش از ۵.۷ فوت یا ۱.۷ متر) و یا لاغر بودن (وزن کمتر از ۱۲۵ پوند یا ۵۶.۶۹ کیلوگرم) خطر پوکی استخوان را افزایش می‌دهد. افراد ریز نقش به دلیل کمبود توده‌ی استخوانی در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به پوکی استخوان هستند.
• عوامل ژنتیکی: شکستگی لگن یا پوکی استخوان در اعضای نزدیک خانواده، شانس ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد.
• سابقه‌ی شکستگی: تجربه‌ی شکستگی مختصر، به ویژه پس از سن ۵۰ سالگی احتمال ابتلا به پوکی استخوان را بالاتر می‌برد.
• جراحی دستگاه گوارش: جراحی کاهش اندازه‌ی معده یا حذف بخشی از روده سطح موجود برای جذب مواد مغذی، از جمله کلسیم را کاهش می‌دهد و به این ترتیب استخوان‌ها ضعیف می‌شوند.

عوامل خطر قابل اصلاح :

• رژیم غذایی و شیوه‌ی زندگی
• اختلالات خوردن: مانند بی‌اشتهایی عصبی (آنورکسیا)، پرخوری عصبی (بولیمیا) یا تمایل بیش از حد به خوردن غذاهای سالم (اورتورکسیا)
• مصرف بیش از حد الکل: مصرف منظم روزانه بیش از دو نوشیدنی الکلی، خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش می‌دهد.
• کمبود املاح معدنی: کمبود مصرف و سطوح پایین کلسیم، منیزیم و ویتامین D (ویتامین دی به جذب کلسیم کمک می‌کند) به علت مشکلات تغذیه‌ای، مشکلات سوء جذب مانند سلیاک
• عدم فعالیت یا بی حرکتی: خطر ابتلا به پوکی استخوان در افرادی که زمان زیادی می‌نشینند، عدم تحرک فرد پس از سکته‌ی مغزی یا هر موقعیتی که با راه رفتن فرد منافات دارد، بیشتر از افرادی است که فعالیت دارند. ورزش های قدرتی، راه رفتن، دویدن، پریدن، رقصیدن و وزنه برداری به جلوگیری از پوکی استخوان کمک می‌کنند. این ورزش‌ها باعث وارد شدن شوک بر استخوان‌ها و تحریک رشد آن‌ها می‌شود.
• مصرف بیش از حد نمک و نوشابه‌های گازدار
• مصرف دخانیات

تشخیص پوکی استخوان

پزشک متخصص با در نظر گرفتن پیشینه‌ی پزشکی و عوامل خطر، اسکن اندازه گیری تراکم استخوان (BMD) را درخواست خواهد کرد. اسکن تراکم استخوان از نوعی تکنولوژی با سطوح پایین اشعه‌ی ایکس استفاده می‌کند که تحت عنوان جذب انرژی دوگانه‌ی اشعه‌ی ایکس (DEXA) و سنجش تراکم استخوان، شناخته می‌شود. این اسکن می‌تواند احتمال شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان و میزان پاسخگویی به درمان را تعیین کند. در طول این آزمایش که ۱۵ دقیقه طول می‌کشد و کاملا بی درد است، فرد بر روی میز مجهز به اسکنر دراز می‌کشد. آزمایش DEXA کاملا دقیق است و بیماران در معرض تابش اشعه‌ی بسیار کمی (کمتر از یک دهم تا یک صدم مقدار استفاده شده در عکس استاندارد قفسه‌ی سینه با اشعه‌ی ایکس) قرار می‌گیرند.

این مرکز با استفاده از پیشرفته ترین دستگاه ها و بهترین متد های درمانی روز دنیا تلاش خواهد کرد، بهبودی تان را به شما بازگرداند.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

درمان و مدیریت پوکی استخوان :

هدف از درمان پوکی استخوان پیشگیری از شکستگی‌های استخوانی، کاهش سرعت از دست دادن تراکم استخوانی و افزایش تراکم و قدرت استخوان است. اگر چه هیچ یک از درمان‌های این بیماری کامل نیستند اما تشخیص زود هنگام و درمان به موقع پوکی استخوان خطر شکستگی‌های بعدی را کاهش می‌دهد. جهت درمان پوکی استخوان می‌توانید به پزشک عمومی، متخصص داخلی، متخصص زنان، متخصص غدد، متخصص روماتولوژی و برای شکستگی به متخصص ارتوپدی، مراجعه کنید. اگر خطر پوکی استخوان بالا نباشد درمان دارویی لازم نیست و تمرکز بر کنترل عوامل خطر و جلوگیری از افتادن است.

یکی از راه های موثر در کنترل، مدیریت و درمان پوکی استخوان مراجعه به فیزیوتراپ متخصص و استفاده از متدهای درمان فیزیوتراپی است.

هدف از درمان فیزیوتراپی آموزش دادن نحوه صحیح قرار گرفتن بدن در وضعیت‌های مختلف، راه‌های بی‌خطر برای حرکت کردن و بلند کردن اجسام و ارائه تمریناتی است که شخص بتواند در منزل انجام دهد تا از کاهش تراکم استخوانی و بروز شکستگی در آینده جلوگیری نماید.

درمان از طریق فیزیوتراپی :

فیزیوتراپی در تقویت استخوان‌ها وعضلات مؤثر است، از باریک شدن استخوان‌ها جلوگیری می‌کند، زمین خوردن را کاهش می‌دهد و به مدیریت درد کمک می‌کند.

استخوان بافتی زنده است که با انجام تمرین‌ها و حرکت‌های اصلاحی خاص بهبود می‌یابد. متخصص فیزیوتراپی بر مبنای نیازهای بیمار تمرین‌های مناسب را برای تقویت استخوان‌ها به وی آموزش می‌دهد.گاهی اوقات شکستگی کمپرشن، نتیجه متلاشی شدن مهره‌های ستون فقرات، درد را برمی‌انگیزد. فیزیوتراپی برای مدیریت این درد سودمند است.

پوکی استخوان در میان افراد مسن‌تر شیوع بالاتری دارد و غالباً دلیل زمین خوردن آنان محسوب می‌شود. زمین خوردن مشکل رایج اشخاص بالای 65 سال است. چنانچه بیمار در معرض خطر زمین خوردن باشد، فیزیوتراپی به رفع این مشکل و به دست آوردن تعادل کمک می‌کند.

فیزیوتراپیست برنامه مشخصی را بر اساس نیازهای فردی شما طراحی می‌کند تا به بهبود وضعیت کلی سلامتی استخوان شما کمک کند و استخوان‌های شما را سالم نگه دارد تا از بروز شکستگی استخوان که از عوارض پوکی استخوان می باشد جلوگیری کند. فیزیوتراپیست موارد زیر را به شما آموزش می‌دهد:

• حرکات ورزشی و فیزیوتراپی مخصوص برای ساخت استخوان یا کاهش میزان از بین رفتن استخوان
• طرز نشستن و ایستادن مناسب
• نحوه بهبود حفظ تعادل به منظور کاهش زمین خوردن
• نحوه تنظیم محیط زندگی به منظور محافظت از سلامت استخوان

در جلسات فیزیوتراپی پزشک با استافاده از متدها و مدالیته های زیر به بیمار تا روند بهبودی تسریع گردد :

• درمانهای الکتریکی و حرارتی:  استفاده از تحریک کننده های الکتریکی شامل تنس، گرمادرمانی، سرما درمانی، اولتراسوند و…
• تمرین درمانی : ورزش در افراد جوان احتمال رسیدن به حداکثر تراکم استخوانی را بالا می برد. ورزش های همراه با تحمل وزن بعد از یائسگی از کاهش تراکم استخوان پیشگیری می کند. ورزش می تواند هماهنگی حرکات، تعادل و قدرت بیمار را بهبود ببخشد در نتیجهاحتمال سقوط و شدت آسیب های ناشی از آن را کاهش می دهد. متخصص فیزیوتراپی در فیزیوتراپی پوکی استخوان می تواند نحوه انجام صحیح و بی خطر این تمرین ها را به شما آموزش دهد.  بیمار لازم است که درک مناسب از تشخیص ابتلا به بیماری و چگونگی تاثیرگذاری پوکی استخوان بر زندگی خود داشته باشد. این شرایط ممکن است شامل انتخاب یک سبک زندگی سالم و تغییر در رژیم غذایی و تمرین های حرکتی باشد و در این شرایط لازم است تدابیر لازم برای جلوگیری از زمین خوردن فرد اتخاذ شود.
• مگنت درمانی: در مگنت تراپی در فیزیوتراپی پوکی استخوان از یک میدان مغناطیسی ثابت برای کاهش التهاب و افزایش سرعت بهبود تراکم استخوانی بیمار استفاده می شود. با استفاده از این روش درمانی و در نظر گرفتن قطب های میدان مغناطیسی، قطب جنوب می تواند یک تاثیر الکتریکی مثبت ایجاد کند در حالی که قطب شمال یک تاثیر الکتریکی منفی ایجاد می کند که می تواند تراکم استخوانی را افزایش دهد. با تنظیم سطح فرکانس ابزارهای مورد استفاده در مگنت تراپی می توان فعالیت یونی در یک ناحیه آسیب دیده را افزایش داد، فرآیند متابولیک را بهبود بخشید و دوره توان بخشی مورد نیاز بیمار را کوتاه کرد. استفاده اصلی مگنت تراپی در درمان پوکی استخوان و درمان شکستگی می باشد، زیرا این روش می تواند یک راهکار دو سویه باشد که فرآیند کاهش تراکم استخوان را آهسته کرده و بطور همزمان تاثیر فیزیوالکتریک ناشی از آن باعث فعال شدن فرآیند تجدید ساختار استخوان می شود.

مزایای فیزیوتراپی برای پوکی استخوان

مزایای فیزیوتراپی برای درمان پوکی استخوان بی‌شمار است. متخصصین مجرب فیزیوتراپی علاوه بر تسکین درد و ناراحتی، به افزایش قدرت عضله و استخوان و آهسته ساختن فرسایش و تخریب استخوان کمک می‌کنند. ضمناً از فیزیوتراپی به عنوان درمانی برای بهبود حالت اندامی و توانایی حرکتی کلی و پیشگیری از زمین خوردن و شکستگی آتی استفاده می‌شود.

• فیزیوتراپی عضله‌های مرکزی را تقویت می‌کند، بنابراین حالت اندامی را در زمان ایستادن بهبود می‌بخشد.
• فیزیوتراپی درد بالاتنه و کمر را کاهش می‌دهد.
• فیزیوتراپی درمان مناسبی برای تقویت استخوان‌های ناحیه‌های ستون فقرات، لگن یا مفصل ران و مچ دست محسوب می‌شود.
• فیزیوتراپی قدرت عضلانی را، به ویژه در پشت و کمر، بالاتنه و پاها، افزایش می‌دهد.
• فیزیوتراپی حجم عضلات را افزایش و چربی را کاهش می‌دهد و در نتیجه برای مدیریت وزن مؤثر است.
• تمرین‌های فیزیوتراپی با تأثیر افزایش انعطاف‌پذیری و تعادل، موجب کاهش احتمال زمین خوردن و شکستگی استخوان می‌شود.
• فیزیوتراپی با کمک به افزایش قدرت بیماران مبتلا به پوکی استخوان، اعتماد به نفس و استقلال بیشتر را برای آنان به ارمغان می‌آورد.
• بیمار مبتلا به پوکی استخوان به کمک فیزیوتراپی بهتر می‌تواند از عهده انجام وظایف روزمره بربیاید و در نتیجه کیفیت زندگی خود را ارتقاء بخشد.
•  فیزیوتراپی سلامت عمومی بدن را نیز ارتقاء می‌دهد.
•  تمرین‌های ملایم قدرت استخوان را افزایش می‌دهد و در نتیجه احتمال شکستگی و ترک برداشتن استخوان کاهش می‌یابد.

برای دریافت مشاوره فیزیوتراپی درباره راه های درمان پوکی استخوان و انتخاب بهترین روش درمان با ما تماس بگیرید.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

تلفن :09160664176

نکروز آواسکولار (AVN)

نکروز آواسکولار (AVN) عارضه‌ای است که زمانی رخ می‌دهد که بافت استخوان به دلیل خون‌رسانی بسیار ضعیف می‌میرد. در بیماری نکروز، نهایتاً استخوان بعد از وقوع شکستگی‌های جزئی فرو می‌ریزد. معمولاً این بیماری، استخوان فمور در ناحیه بالای ران را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ البته می‌تواند استخوان‌های دیگر بدن از جمله استخوان‌های فک، دست/ مچ دست، آرنج، شانه، زانو و پاها را نیز درگیر کند. بیماری نکروز معمولاً با گذشت زمان پیشرفت می‌کند اما ممکن است فقط علائمی جزئی، آن هم در بعضی وقت‌ها، از خود نشان دهد. به این بیماری استئونکروز، نکروز آسپتیک و یا نکروز ایسکمیک استخوان نیز می‌گویند.

نکروز آواسکولار (AVN) سر استخوان ران یک فرایند آسیب شناسی محسوب می‌شود که حاصل قطع جریان خون به استخوان است. AVN مفصل هیپ به خوبی شناخته شده نیست اما این فرایند مسیر نهایی مشترکی از عوامل تروماتیک یا غیر تروماتیک است که به گردش خون سر استخوان که از قبل به مخاطره افتاده است، آسیب وارد می کند. کاهش جریان خون سر استخوان ران موجب مرگ مغز استخوان و استئوسیت ها شده و معمولا موجب فروپاشی بخش نکروتیک (مرده) می شود.

سر استخوان ران در مفصل ران تحت فشار نیروهای بسیار قوی قرار دارد که عمدتا بر اثر وزن بالا تنه به آن وارد میشود.سر استخوان ران در حالت عادی به راحتی این نیروها را تحمل میکند ولی وقتی استخوان ضعیف و نرم شده باشد نمیتواند این فشار ها را تحمل کند.

این نیروها و فشارها بتدریج موجب تغییر شکل سر استخوان ران میشوند. سطح بالایی سر استخوان که بیشترین نیروها به آن وارد میشود بتدریج صاف و تخت شده و حالت گرد و کروی خود را از دست میدهد.بدنبال تغییر شکل استخوان، چون یکی بودن و هماهنگی انحنای سر استخوان ران (فمور) و حفره استابولوم تغییر کرده است، حرکت این دو در ناحیه مفصل به راحتی صورت نگرفته و سایش این دو سطح ناهماهنگ آرام آرام موجب سائیدگی مفصل میشود.

در روند نکروز و مردن سر استخوان ران معمولا غضروفی که سر استخوان ران را پوشانیده هم بدون حمایت استخوان زیرین بتدریج از بین میرود و این تخریب غضروفی روند ساییدگی را شدت میدهد.

علائم :

مهمترین مشکل بیمار درد در ناحیه مفصل ران است. این درد بیشتر در جلوی مفصل ران و در ناحیه کشاله ران احساس میشود. درد در ابتدا شدت کمی داشته و فقط در حین فعالیت های شدید بدنی ایجاد میشود. با پیشرفت بیماری بیمار حتی در حین فعالیت های روزمره مانند راه رفتن معمولی هم احساس درد میکند. در حالات شدید بیماری درد دائمی شده و حتی در حال استراحت هم وجود دارد.

درد این بیماری ممکن است به پشت لگن و یا به ناحیه ران و حتی زانو هم انتشار پیدا کند.

بتدریج و با پیشرفت بیماری مفصل دچار خشکی و محدودیت حرکتی شده و بعد از مدتی بیمار لنگش هم پیدا میکند. با تغییر شکل دادن سر استخوان ران، ارتفاع سر کم شده و در نتیجه آن اندام تحتانی کوتاه میشود. این کوتاهی لنگش بیمار را باز هم بیشتر میکند. در مواردی که بیماری مدت طولانی باقی مانده است عضلات لگن و ران بیمار ضعیف و لاغر میشوند.

برخی از علائم اختلال سر استخوان ران (AVN) :

• درد ملایم در استخوان لگن که می‌تواند چند هفته طول بکشد.
• درد در استخوان لگن که با گذشت زمان شدیدتر می‌شود.
• احتمال وجود درد در کشاله‌ی ران و قسمت جلوی ران.
• درد که به هنگام تحمل وزن شدید شده و ممکن است به هنگام استراحت نیز وجود داشته باشد (متناوب)
• راه رفتن بدون درد به همراه لنگی عضله‌ی سرینی کوچک (احتمال وجود ترندلنبرگ)
• محدودیت در دامنه‌ی حرکتی مفصل ران
• لمس ناحیه‌ی مفصل ران موجب درد و ناراحتی می‌شود.
• گرفتگی مفصل ران
• دررفتگی مفصل ران

برای مشورت با فیزیوتراپیست برای درمان نکروز آواسکولار (AVN) و اختلالات ناحیه لگن با روش های فیزیوتراپی مناسب با کلینیک فیزیوتراپی کمیل تماس بگیرید.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

تلفن: 09160664176

علل نکروز یا سیاه شدن سر استخوان ران در ناحیه لگن :

• مصرف کورتیکوستروئید ها یا داروهای حاوی کورتن

• مصرف الکل و مواد مخدر تزریقی

• دررفتگی مفصل ران یا متعاقب شکستگی گردن استخوان ران

• عفونت مفصل ران

• عارضه درمان دررفتگی مادرزادی مفصل ران

• عارضه درمان لغزش سر استخوان ران

• غواصی حرفه ای به مدت طولانی

• در آرتریت روماتوئید، کم خونی داسی شکل، بیماری گوشه، التهاب لوزالمعده، بیماری کرون و لوپوس

این بیماری در بسیاری اوقات دو طرفه است. پس اگر در یک مفصل دیده شد باید انتظار داشت که در مفصل ران دیگر هم یا وجود داشته باشد و یا در آینده نزدیک دیده شود.

تشخیص نکروز یا سیاه شدن سر استخوان ران :

در صورتیکه بیماری در مراحل ابتدایی خود باشد ممکن است رادیوگرافی لگن بیمار طبیعی بوده و هیچ مشکلی را نشان ندهد. در این موارد پزشک معالج برای تشخیص بیماری از ام آر آی استفاده میکند.

حساسیت ام آر آی در تشخیص نکروز سر استخوان ران بیش از رادیوگرافی ساده بوده و میتواند بیماری را در مراحل ابتدایی آن مشخص کند.

این مرکز با استفاده از پیشرفته ترین دستگاه ها و بهترین متد های درمانی روز دنیا تلاش خواهد کرد، بهبودی تان را به شما بازگرداند.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

درمان نکروز آواسکولار : 

هدف از درمان نکروز آواسکولار جلوگیری از تحلیل رفتن استخوان در آینده است. روش درمانی خاصی که پزشک برای شما در‌نظر می‌گیرد بستگی به میزان آسیب وارد شده به استخوان دارد.

سه جنبه اصلی درمان نکروز آواسکولار :

• جراحی
• دارو ها
• فیزیوتراپی

داروها

نشان داده شده است که داروهای بیس‌فسفونات مانند آلندرونات (Fosamax)، در کاهش درد استخوان و بهبود عملکرد در بیماران مبتلا به نکروز آواسکولار موثر است. علاوه بر این، داروهایی برای کاهش چربی‌های خون (چربی‌ها، از جمله کلسترول و تری گلیسیرید) و داروهای رقیق کننده خون (ضد انعقاد) در موارد خاص به طور موثر استفاده می‌شود.

درمان نکروز آواسکولار از طریق فیزیوتراپی :

فیزیوتراپی  در مراحل اولیه‌ی نکروز آواسکولار می‌تواند بسیار موثر واقع شود. فیزیوتراپی می‌تواند درد ناشی از نکروز آواسککولار را کاهش داده و از آسیب‌های پیش رو جلوگیری کند. باز هم باید تاکید کرد که روش‌های درمانی برای نکروز آواسکولار نمی‌توانند آسیب‌های به وجود آمده را از بین ببرند بلکه فقط از وخیم‌تر شدن شرایط پیش گیری می‌کنند. تشخیص سریع نکروز آواسکولار و استفاده از فیزیوتراپی در مراحل اولیه بیماری، باعث می‌شوند که شما احتیاجی به جراحی نداشته باشید.
فیزیوتراپی ممکن است پیشرفت این بیماری استخوان را کم کند و برخی از دردها را تسکین دهد.

• در مراحل اولیه درمان، اگر بیماری بر روی ران یا زانو تاثیر بگذارد، فیزیوتراپیست‌ها ممکن است از استفاده از عصای زیر بغل یا یک چوب دستی را جهت کمک به حرکت کردن به اطراف خود بدون تحمیل وزن به مفصل آسیب دیده به بیمار پیشنهاد کنند.
• بسته به سن شما، محل ضایعه و شدت بیماری، ممکن است شما برای شش هفته یا بیشتر به استفاده از عصا یا یک چوب دستی نیاز داشته باشید. این کار به محل آسیب دیده برای بهبودی و جلوگیری از آسیب بیشتر مفصلی زمان می‌دهد.

کارشناس توانبخشی شما همچنین ممکن است گرما و یخ درمانی را ارائه دهد که ممکن است باعث کاهش درد در عمق مفصل شود و همچنین طب سوزنی و طب فشاری که در آن سوزن‌های بسیار نازک یا ماساژ برای تحریک جریان خون و کاهش التهاب استفاده می‌شود نیز می‌توانند موثر واقع شوند.

• پس از اینکه شما بتوانید بدون درد وزن خود را روی مفصل آسیب دیده تحمیل کنید، پزشکان فیزیوتراپی می‌توانند یک تمرین ساده و کم اثر برای حفظ محدوده حرکت در مفصل آسیب دیده و همچنین ایجاد قدرت در عضلاتی که محور و حمایت از مفصل را ارائه می‌کنند، طبق دستور و مشخصات مورد دلخواه بیمار تهیه کند.
• به عنوان مثال، تمرینات کششی و حرکاتی مانند لیفت پا و یا اسکوات می‌تواند مانع از خشک شدن مفصل شود.
• علاوه بر این، اضافه کردن تمریناتی مانند تای چی یا شنا کردن به تمرینات معمول و منظم شما می‌تواند به شما در حفظ انعطاف پذیری در مفصل بدون ایجاد فشار زیاد بر روی استخوان کمک کند. این تمرین‌ها ممکن است از محدود شدن توانایی شما در راه رفتن و شرکت در فعالیت‌های روزمره جلوگیری کند. آنها همچنین جریان خون را در سراسر بدن بهبود می‌بخشد، که ممکن است به بهبود سریع استخوان کمک کند.
• یک درمانگر فیزیوتراپ همچنین می‌تواند به شما کمک کند که روش راه رفتن خود را تغییر دهید تا از تکان دادن یا قرار دادن فشار بیش از حد روی مفصل آسیب نبینید. این کار کمک می‌کند تا اطمینان حاصل کنید که شما قادر به استفاده از مفصل بدون احساس درد در دراز مدت هستید.
• مدت زمان فیزیوتراپی بستگی به محل ضایعه دارد و بدین ترتیب بدن شما به دارو و فیزیوتراپی پاسخ می‌دهد. بعد از چهار تا هشت هفته، درمانگر و پزشک شما پیشرفت شما را ارزیابی می‌کند و تعیین می‌کند که آیا نیاز به درمان اضافی هست یا خیر

برخی از روش ها و مدالیته های درمان نکروز آواسکولار :

تحریک الکتریکی

استفاده از جریان الکتریکی می‌تواند بدن شما را تشویق می‌کند تا استخوان‌های جدیدی را در محل آسیب دیده تشکیل دهد. با وصل کردن الکترود به بدن شما، تحریک الکتریکی ایجاد می‌شود.

شاک ویو تراپی

روش شاک ویو تراپی، اثرات سودمندی در مراحل اولیه بروز نکروز آواسکولار، در استخوان ران، در بر داشته است. شاک ویو درمانی درد را کاهش داده، عملکرد استخوان لگن را افزایش می‌دهد و از پیشرفت نکروز آواسکولار جلوگیری می‌کند.

درمان بیماری سیاه شدن لگن و سر استخوان ران تقریبا همیشه عمل جراحی است.

اگر بیماری در مراحل ابتدایی کشف شود و هنوز سر استخوان ران تغییر شکل نداده باشد با انجام بعضی از روش های جراحی ممکن است بتوان خون رسانی به سر استخوان ران را مجددا برقرار کرد و از پیشرفت بیمار جلوگیری بعمل آورد.

معمول ترین عمل جراحی که به این منظور انجام میشود عمل جراحی دکمپرشن (Decompression) سر استخوان ران است.

در این عمل جراحی، به توسط یک سر مته به قطر چند میلیمتر یک یا چند تونل را در ناحیه گردن و سر استخوان ران ایجاد میکنند.

به نظر میرسد این کار موجب کاهش فشار داخل استخوان شده و درد بیمار را کاهش میدهد. همچنین ممکن است با کاهش فشار داخل استخوان، مویرگ های آن بازتر شده و خون بیشتری به سر استخوان ران برسد.

این عمل جراحی معمولا  از طریق یک شکاف کوچک در قسمت خارجی لگن صورت گرفته و پزشک جراح با هدایت رادیوگرافی کامپیوتری در اطاق عمل این تونل را در سر استخوان ران ایجاد میکند.

اگر سیاه شدن یا نکروز لگن به حدی پیشرفت کرده باشد که سر استخوان ران تغییر شکل داده باشد دیگر عمل جراحی ذکر شده نمیتواند به بیمار کمک کند.

در این موارد معمولا تنها راه باقیمانده تعویض مفصل ران و استفاده از مفصل مصنوعی است. در این عمل جراحی سر استخوان ران آسیب دیده بطور کامل از بدن خارج شده و با یک سر مصنوعی جایگزین میشود.

برای دریافت مشاوره فیزیوتراپی درباره راه های درمان درمان نکروز آواسکولار (AVN) و اختلالات ناحیه لگن و انتخاب بهترین روش درمان با ما تماس بگیرید.

فیزیوتراپیست میثم طالبی

تلفن :09160664176

رکتوسل

رکتوسل چیست ؟

پیش آمدگی دیواره روده به سمت واژن را رکتوسل می گویند.

بیماری ركتوسل ورم كردن ديواره‌ی جلويي ركتوم به ديواري پشت واژن است. این بیماری معمولا به خاطر نازك شدن سپتوم ركتوواژينال (بافت بين ركتوم و واژن) و ضعيف شدن عضلات كف لگن رخ ميدهد. اين عيب بسيار عمومي است و اكثر زنان هيچ علائمي ندارند. البته اندام هاي لگني ديگر هم ميتوانند به واژن ورم كنند مثل مثانه (سيستوسل) و روده ي كوچك (انتروسل) كه همگي منجر به علائمي مشابه ميشوند.

عوامل ایجاد رکتوسل :

• سن
• یائسگی
• زایمان های سخت
• ژنتیک
• چندقلو زایی
• زایمان های طولانی
• بزرگی سر جنین
• کمبود استروژن
• یبوست
• اضافه وزن

علائم رکتوسل :

• احساس فشار در واژن
• بی اختیاری ادرار
• تکرر ادرار
• عفونت های ادراری
• درد پشت لگن
• عدم تخلیه هنگام اجابت مزاج
• بی اختیاری دفع مدفوع
• مقاربت های دردناک
• درد پهلو و کمر

در موارد خفیف رکتوسل، زنان ممکن است متوجه وجود فشار در ناحیه واژن شوند یا احساس کنند که محتویات روده بزرگ پس از رفتن به توالت به طور کامل تخلیه نمی‌شود.
در موارد متوسط، تلاش برای تخلیه روده ممکن است مدفوع را بیش از آنکه از راه مقعد تخلیه کند آن را به درون رکتوسل براند.
احتمال بروز درد و ناراحتی در هنگام دفع مدفوع وجود دارد. شانس بالایی برای ابتلاء به یبوست مطرح است و ممکن است زنان در طول مقاربت جنسی دچار درد شوند.
برخی زنان این وضعیت را به صورت “حس پایین افتادن چیزی” یا فروافتادگی در ناحیه لگن توصیف می‎کنند.
در موارد شدید، زنان ممکن است با بی‌اختیاری دفع مدفوع مواجه شوند، و برخی از اوقات امکان دارد توده از طریق دهانه واژن یا از طریق مقعد دچار پرولاپس گردد.

نحوه تشخیص رکتوسل

افرادی که به افتادگی های خفیف رحمی مبتلا شده اند، هیچ گونه علائمی ندارد و تشخیص این عارضه ممکن است برای متخصص زنان و زایمان کمی دشوار باشد.
بین ۲۰ الی ۸۰ درضد از زنان بالغ ممکن است به این عارضه مبتلا باشند. اما رکتوسل بیشتر در زنان مسن که سابقه زایمان طبیعی متعدد را داشته اند، بیشتر دیده می شود.
زنانه که به سیسیتوسل یا افتادگی مثانه مبتلا هستند، نیز ممکن است در اینده به رکتوسل مبتلا شوند.

درمان رکتوسل :

کف لگن از ماهیچه‌ها، رباط‌ها و بافت‌های خاصی تشکیل شده است که باعث می‌شود واژن، رحم، مثانه، رکتوم و شکم در کنار هم قرار بگیرند. مشکلات کف لگن می‌تواند به دلیل فشارهای ناشی از زایمان، افزایش سن، بلند کردن اجسام سنگین یا بالا بودن سطح فعالیت بدنی و سابقه خانوادگی به وجود آید. هدف از ترمیم، ارائه گزینه‌های تشخیصی و درمانی مناسب برای بیمارانی است که دارای مشکلات کف لگن و مثانه هستند. پزشک متخصص، بیماری‌های متنوعی را در این زمینه از قبیل بی‌اختیاری ادرار، بیش فعالی مثانه، بی‌اختیاری مدفوع، پرولاپس‌های لگنی، فیستول و مشکلات ناشی از واژن و حالب درمان می‌کنند.
بهترین و موثرترین روش درمان اختلالات کف لگن از جمله رکتوسل، بی اختیاری ادرار ، تکرر ادرار ، افتادگی مثانه ، افتادگی رحم ، واژینیسموس ، بی اختیاری گاز ، بی اختیاری مدفوع و به طور کلی دردهای لگنی انجام فیزیوتراپی عضلات کف لگن توسط دستگاه بیوفیدبک میباشد.

فیزیوتراپی از طریق دستگاه بیوفیدبک و مانیتورینگ و ارزیابی دقیق قدرت عضلات کف لگن انجام میشود.

با ارزیابی نمودار کف لگن تمامی ضعف ها ، اسپاسم ها و پارادوکس های عضلانی تشخیص داده شده

و برنامه ی درمانی بیمار با بازی ها و الگوهای متنوع تنظیم میشود و در نتیجه مشکل بیمار بطور کامل حل خواهد شد.

در این روش هر جلسه با اعداد دقیق میزان بهبودی بیمار سنجش می شود و فرد کاملا نسبت به روند بهبودی خود آگاه خواهد بود.
برخی دیگر از روش های فیزیوتراپی که برای درمان اختلالات لگنی استفاده می شوند :

تحریکات الکتریکی:

از جریانهای الکتریکی مختلفی از قبیل تنس میتوان در بیمارانی که درد و اسپاسم سبب ایجاد اختلال عملکرد در عضلات کف شده استفاده نمود. همچنین در افرادی که عضلات این ناحیه دچار کاهش تون شده، امواج اینترفرنشیال بدلیل عمق نفوذ مناسب و ایجاد انقباض میتواند در بهبود و حفظ تون عضله موثر واقع گردد. از امواج فارادیک نیز جهت بازآموزی و حفظ عمکرد عضلات با استفاده از الکترودهای مخصوص قلمی (بطور عمقی )میتوان استفاده نمود

لیزر درمانی:

از امواج لیزر کم توان در رفع عوامل متعددی مثل درد و التهاب و یا عفونتها که باعث  ایجاد اختلال در ناحیه لگن میشوند، استفاده میگردد.

بیوفیدبک  (بازخورد زیستی):

بطور کلی در این روش به فرد  آموزش داده خواهد شد که با فعالیتهای جسمانی و روانی خود عملکرد سیستم عصبی  عضلانی را تحت تأثیر قرار داده و به مرور زمان کنترل آنها را در اختیار بگیرد .سه روش متداول بیوفیدبک در اختلالات عملکردی عضلات کف لگن شامل بیوفیدبک الکترومیوگرافیک، بیوفیدبک با استفاده از عامل فشار (مانومتریک )و بیوفیدبک اولتراسونیک میباشند.

 تمرین های و ماساژ درمانی:

انجام ماساژهای تخصصی و مانورهای شکمی میتواند به درمان این بیماران کمک کند.

افتادگی مثانه (سیستوسل)

افتادگی مثانه چیست ؟

سیستوسل که افتادگی مثانه نیز نامیده می‌شود به معنی برجستگی یا افتادگی مثانه به واژن می‌باشد. این وضعیت زمانی رخ می‌دهد که رباط‌هایی که مثانه را بالا نگه می‌دارند و نیز عضله بین واژن و مثانه‌ی زن کشیده و ضعیف می‌شود و یا تحت کشش قرار گیرد و در نتیجه باعث پایین آمدن و افتادگی مثانه و ایجاد فشار بر روی واژن می گردد.

انواع سیستوسل

سیستوسل درجه ۱:

که به آن سيستوسل درجه خفیف نیز میگویند، زمانی رخ مى دهد که مثانه فقط میزان كمى واژن افتاده باشد.

سیستوسل درجه ۲:

مثانه به اندازه ى کافی پایین آمده و به ورودى مجراى واژن رسیده باشد.

سیستوسل درجه ۳:

زمانی اتفاق می افتد که مثانه از مجراى واژن كاملا بیرون زده باشد.

علائم:

زنانی که مبتلا به افتادگی مثانه هستند همچنین ممکن است در اثر حرکاتی که بر مثانه فشار وارد می‌کنند، دچار نشت ادرار شوند که بی‌اختیاری استرسی ادرار نامیده می‌شود. این حرکات می‌توانند شامل سرفه کردن، عطسه کردن، خندیدن یا فعالیت فیزیکی مانند راه رفتن باشند. انسداد ادراری (عدم توانایی در تخلیه کامل مثانه) ممکن است در موارد شدیدتر سیستوسل که باعث ایجاد یک پیچ‌خوردگی در مجرای ادرار زن و در نتیجه گرفتگی مجرای ادرار می‌گردد، رخ دهد. زنان مبتلا به افتادگی خفیف مثانه اغلب هیچ علائمی ندارند.

برخی از علائم سیستوسل عبارت است از:

• برآمدگی واژن
• احساس اینکه چیزی در حال بیرون آمدن از واژن است.
• احساس سنگینی یا پر بودن واژن
• مشکل در شروع ادرار
• احساس عدم تخیله کامل مثانه
• تکرر یا اضطرار ادرار

دلایل ایجاد سیستوسل :

در افتادگی مثانه، بافت مثانه تحت پوشش پوست واژن باقی می‌ماند. افتادگی مثانه ممکن است ناشی از آسیب به عضلات و بافت‌هایی باشد که اندام‌های لگنی را در داخل لگن بالا نگه می‌دارند. اندام‌های لگنی یک زن شامل واژن، دهانه رحم، رحم، مثانه، مجرای ادرار و روده کوچک می‌باشند. آسیب یا ضعف عضلات لگن و بافت‌های نگهدارنده ممکن است پس از زایمان و شرایطی که بطور مکرر باعث کشیدگی یا افزایش فشار در ناحیه لگن می‌شوند رخ دهد از جمله:

• فشار آوردن مکرر برای حرکات روده
• یبوست
• سرفه کردن مزمن یا خشن
• بلند کردن وزنه‌های سنگین
• اضافه وزن یا چاقی

احتمال ابتلای یک زن به افتادگی مثانه با افزایش زن بالا می‌رود که احتمالاً به دلیل ضعیف شدن عضلات و بافت‌های نگهدارنده می‌باشد. اینکه یائسگی موجب افزایش احتمال ابتلای یک زن به افتادگی مثانه می‌شود نامعلوم است.
در موارد خفیف رکتوسل، زنان ممکن است متوجه وجود فشار در ناحیه واژن شوند یا احساس کنند که محتویات روده بزرگ پس از رفتن به توالت به طور کامل تخلیه نمی‌شود.
در موارد متوسط، تلاش برای تخلیه روده ممکن است مدفوع را بیش از آنکه از راه مقعد تخلیه کند آن را به درون رکتوسل براند.
احتمال بروز درد و ناراحتی در هنگام دفع مدفوع وجود دارد. شانس بالایی برای ابتلاء به یبوست مطرح است و ممکن است زنان در طول مقاربت جنسی دچار درد شوند.
برخی زنان این وضعیت را به صورت “حس پایین افتادن چیزی” یا فروافتادگی در ناحیه لگن توصیف می‎کنند.
در موارد شدید، زنان ممکن است با بی‌اختیاری دفع مدفوع مواجه شوند، و برخی از اوقات امکان دارد توده از طریق دهانه واژن یا از طریق مقعد دچار پرولاپس گردد.

درمان افتادگی مثانه:

بهترین و موثرترین روش درمان اختلالات کف لگن از جمله افتادگی مثانه (سیستوسل) فیزیوتراپی از طریق دستگاه بیوفیدبک و مانیتورینگ و ارزیابی دقیق قدرت عضلات کف لگن انجام میشود.

با ارزیابی نمودار کف لگن تمامی ضعف ها ، اسپاسم ها و پارادوکس های عضلانی تشخیص داده شده و برنامه ی درمانی بیمار با بازی ها و الگوهای متنوع تنظیم میشود و در نتیجه مشکل بیمار بطور کامل حل خواهد شد.

در این روش هر جلسه با اعداد دقیق میزان بهبودی بیمار سنجش می شود و فرد کاملا نسبت به روند بهبودی خود آگاه خواهد بود.